Androgene Mens
(120 cm x 100 cm)

Route 66
(120 cm x 100 cm)

Nieuwetijdskind
(120 cm x 100 cm)

Philomena
(100 cm x 120 cm)

Quan Yin
(100 cm x 120 cm)

Eenhoorn
(100 cm x 120 cm)

Shakti
(100 cm x 120 cm)

Sjamaan
(100 cm x 120 cm)

Shiva
(100 cm x 110 cm)

Vlinders in de Buik
(100 cm x 100 cm)

Avatar Sathya Sai Baba
(100 cm x 100 cm)

Holy Marriage
(100 cm x 100 cm)

Indra
(100 cm x 100 cm)

Kali
(100 cm x 100 cm)

Amorahim
(100 cm x 100 cm)

Moeder Maria en Kind Jezus
(95 cm x 115 cm)

Engelbewaarder
(90 cm x 100 cm)

Amora
(80 cm x 100 cm)

Engeltje
(80 cm x 100 cm)

Ria
(70 cm x 80 cm)

Christos
(70 cm x 90 cm)

Vojnovitsj
(60 cm x 90 cm)

Jeremias
(80 cm x 60 cm)

Griekse Godin
(64 cm x 64 cm)

Vuurelementaal
(40 cm x 60 cm)

Jeremias

Afmetingen: 80 cm x 60 cm

Toelichting door Els Standaert-Verstraete - 2-3 december 2006

Op de eerste zondag van de advent begint een nieuwe tijd, een nieuw kerkelijk jaar zelfs. We slaan een nieuw evangelieboek open: we ruilen Marcus in voor Lucas. Temidden van de angst staat het woord ‘verwachting’ centraal. De gewone zondagslezingen van vandaag gonzen van toekomstverwachting.

Maar laten we eerst even stilstaan bij de angsten die ons allemaal beheersen. En hoe we kunnen omgaan met ons leven tussen hoop en vrees. Om te komen tot vertrouwen en waakzaamheid, en bevrijde verwachting.

De profeet Jeremias verkondigde reeds.Zo spreekt de Heer:‘Er komt een tijd dat ik de belofte vervul die ik aan Israël en Juda gedaan heb. Dan schenk ik David een wettige afstammeling die het land rechtvaardig en eerlijk bestuurt. In die dagen wordt Juda gered en is Jeruzalem veilig en de stad zal heten: Heer, onze gerechtigheid.’

Jeremia verkeert met zijn volk in een angstwekkende situatie. Ze leven in een vreemd land, worden vernederd en onderdrukt. Ze zijn de vluchtelingen en asielzoekers van het Oude Testament. Hoe kunnen deze mensen zich staande houden bij alles wat misgaat in onze samenleving?

Lucas vertelt ons ook een verhaal vanuit een andere dreigende situatie. Het is de stilte voor de storm die de natuurelementen danig dooreen zal schudden. Is het de angst voor het gat in de ozonlaag, het broeikaseffect, de zure regen? Of de huiver voor migraties van volkeren over de hele aardbol? De schrik om wat mensen mekaar kunnen aandoen? De spanning van onderlinge relaties? In onze samenleving als geheel - en meer bepaald in onze stad - is een duidelijk gevoel van onbehagen aanwezig. Het andere, het onbekende, het vreemde schrikt af, en er ontstaat een muur van wantrouwen tussen verschillende groepen van mensen. Elk hebben ze het gevoel dat hun onbehagen niet genoeg wordt gehoord. De armen voelen zich uitgesloten omdat het leven zo duur, zo complex en zo veeleisend druk geworden is. Anderen voelen zich onzeker in hun bestaan omdat ze hun vertrouwde land hebben moeten verlaten. En velen vrezen dat hun welvaart zal aangetast worden en voelen zich bedreigd. Daarom bouwen ze muren om zich heen. Waardoor zovelen dag in dag uit op een muur van onbegrip lopen. Maar ook wij, die daar iets willen aan doen, stoten op een muur van onmacht.Jeremia en Lucas verwoorden de angsten die in ons allemaal aanwezig zijn, hoe sterk we ons ook voordoen.
Een beetje angst is niet slecht, denk maar aan plankenkoorts: het maakt ons alerter en doet ons grenzen verleggen. Maar té veel angst gaat afremmen, doet verkrampen, werkt verstikkend en kan zich zó vast zetten in ons lichaam en in ons denken dat we één en al angst worden: ‘IK BEN bang, zeggen we ook.

Hoe geraken we in Godsnaam uit deze verlammende greep?Ontkennen en vluchten helpt zeker niet. Nee, laten we ons juist bewust worden van die angst, maar dan wel als iets dat buiten onszelf staat en relatief is. Pas dan kan er iets veranderen. Dat besef alleen al maakt de angsten in ons leven minder krachtig. Persoonlijk put ik heel wat kracht uit de yogafilosofie. Yoga leert je met je twee voeten op de grond te staan – ook letterlijk – en goed te aarden, je gedragen te weten, een basis-vertrouwen te ontwikkelen in verbondenheid met alle wezens. Om zo te leren loslaten wat je teveel in zijn greep houdt, te beginnen met de spanningen in je lichaam.Aanvaarden dat we beperkt en kwetsbaar zijn helpt ook om angsten te verminderen. Dan zijn de verwachtingen vanzelf al minder hoog gespannen. Iets of iemand verwachten geeft altijd een dubbel gevoel: er zit hoop in, maar ook vrees. Er is voorkeur, maar tegelijk ook afkeer. Zal ik slagen voor mijn examen? Zal mijn kindje gezond zijn? Zal ik werk vinden? Het is de kunst om – ook al doe je je best - vrede en te-vredenheid te vinden in het nu, en de toekomst te nemen zoals die naar je toekomt. Ik vind dit geen gemakkelijke uitdaging, want de druk is zeer hoog om steeds meer te hebben, te kunnen, te verwerven, te veranderen, te vernieuwen.Welk perspectief biedt Jeremia? In die uitzichtloze situatie laat Jeremia zijn volk dromen van een betere toekomst:
terugkeer naar hun eigen land en stad waar rechtvaardigheid en veiligheid zullen heersen. Is dat niet de ultieme droom van elke mens op zoek en op de vlucht? God laat niemand in de steek. Hij blijft verbonden met zijn volk.

Hij zal zijn belofte houden, zijn verbond nakomen. Vertrouw erop dat het ooit ten goede keert. Dat is de boodschap van het Oude Testament voor wie in angst verkeert.Wat zegt Lucas? Het is zeker niet zijn bedoeling om ons te ontmoedigen. Wel wil hij ons alert maken op alles wat het leven bedreigt.

Zorg dat je niet afgestompt raakt, omdat je zo druk bezig bent met jezelf, je carrière, je eigen wereldje - met een gsm aan het ene oor en een mp3-speler aan het andere oor - zodat er géén oor meer is voor de zorgen van dé wereld en het verdriet van anderen. Breek de muur om je heen af en probeer te leven met een wakende geest. Dat behoedt je voor zelfgenoegzaamheid. Sluit je ogen en oren niet voor de werkelijkheid waarin we leven, in ons land, in onze stad.Wees waakzaam. Waak-samen, door vb. samen elke vorm van armoede uit te sluiten. Dat is de boodschap van het Nieuwe Testament.Wat onze angsten ook zijn, het is goed er doorheen te kijken, te leven met uitzicht op, hoop op, in blijde verwachting. Probeer door alle ellende heen te zien, zoals een moeder die droomt dwars door de pijn van de geboorte heen. En laten we het beeld van het kind nog even aanhouden: het kind dat ontvangen wordt zoals het is en zelf één en al ontvankelijkheid uitstraalt. In de advent is dit een levenshouding die getuigt van openheid en aanvaarding, en die zich probeert te bevrijden van angsten en vooroordelen. Ja, we leven vaak tussen hoop en vrees, maar mogen blijven verwachten in vol vertrouwen.Mag dit nieuw liturgisch jaar bij ons binnenkomen als uitnodiging tot vernieuwing, tot groei in ons geloof? Een geloof dat evolueert van angst naar waakzaamheid en naar vertrouwen op God en de medemens.

Dit schilderij is niet meer te koop!